Un día, sendo eu ben pequeno, Justa da Folgueirosa, ermá de mía bola
casada na Andía, en Casa de Leirana, ofrecéume "mazás". Eu debín quedar
apayolao y hasta medoso mirando pa ella como un cancín que nun sabe el
que ye tán dicindo, asina que Justa pañóu tres ou cuatro dellas y
púxomas nas maos dicíndome: "sonche mui búas. Has de comellas despós de
xantar". De seguido desaparecéu y deixóume un bocadín solo nel desván
d'aquella casa desconocida. Al cabo volvéu y metéume nel bolso
del calzón un pano verde con estampacióis coloriadas y díxome, poñendo
el dido na boca: "hala, guárdalo y nun digas que cho din".
El pano guardaba dous tesouros: el inmediato y perentorio; un feixe de
monedas de todos contos colores, medidas y valores podían ter postas a
circular, que ben sei -xa nun m'acordo- foron pouco y a pouco gastadas
en xelaos de domingo de verao ou algún qu'outro llambisque, hasta qu'a
montueira esmorecéu y acabóu por esfumiarse col tempo.
El outro; repousao y madurecido, sementao aquel día pro inda non conocido: el recordo daquellas maos secas y infinitamente trabayadas, testigos y axentes da xenerosidá y a tresmisión da vida que, llougo, y sin saber cóndo ningún dos dous, iba seguir camín sin Justa.
Cómo me gustaría atopar pola casa aquel pano verde estampao...
Ben sei haberá por ei un pequeno, a quen espera el futuro, pra poder daryo outra vez, anque namás tía cargao con este recordo.
El outro; repousao y madurecido, sementao aquel día pro inda non conocido: el recordo daquellas maos secas y infinitamente trabayadas, testigos y axentes da xenerosidá y a tresmisión da vida que, llougo, y sin saber cóndo ningún dos dous, iba seguir camín sin Justa.
Cómo me gustaría atopar pola casa aquel pano verde estampao...
Ben sei haberá por ei un pequeno, a quen espera el futuro, pra poder daryo outra vez, anque namás tía cargao con este recordo.
No hay comentarios:
Publicar un comentario