sábado, 30 de marzo de 2019

JUSTA




Un día, sendo eu ben pequeno, Justa da Folgueirosa, ermá de mía bola casada na Andía, en Casa de Leirana, ofrecéume "mazás". Eu debín quedar apayolao y hasta medoso mirando pa ella como un cancín que nun sabe el que ye tán dicindo, asina que Justa pañóu tres ou cuatro dellas y púxomas nas maos dicíndome: "sonche mui búas. Has de comellas despós de xantar". De seguido desaparecéu y deixóume un bocadín solo nel desván d'aquella casa desconocida. Al cabo volvéu y metéume nel bolso del calzón un pano verde con estampacióis coloriadas y díxome, poñendo el dido na boca: "hala, guárdalo y nun digas que cho din".

El pano guardaba dous tesouros: el inmediato y perentorio; un feixe de monedas de todos contos colores, medidas y valores podían ter postas a circular, que ben sei -xa nun m'acordo- foron pouco y a pouco gastadas en xelaos de domingo de verao ou algún qu'outro llambisque, hasta qu'a montueira esmorecéu y acabóu por esfumiarse col tempo.

El outro; repousao y madurecido, sementao aquel día pro inda non conocido: el recordo daquellas maos secas y infinitamente trabayadas, testigos y axentes da xenerosidá y a tresmisión da vida que, llougo, y sin saber cóndo ningún dos dous, iba seguir camín sin Justa.

Cómo me gustaría atopar pola casa aquel pano verde estampao...
Ben sei haberá por ei un pequeno, a quen espera el futuro, pra poder daryo outra vez, anque namás tía cargao con este recordo.

No hay comentarios: