Úa vez el fascista del pueblo -non el único, pro sí el prototípico-
chamóuye asesino a meu ermao por un percance intrascendente nel qu'el
único lesionao, coa clavícula partida, foi meu ermao, d'aquella un rapacín de 14
ou 15 anos.
Úas horas despós del suceso foi meu padre al negocio que tía el fascista, por ver si se quería esplicar miyor.
Ás veces, condo paso al pé del nicho nel qu'el fascista lleva metida a
súa miseria hai xa anos pinta como si inda, desde aquel día, ye castañolían
de pánico os dentes al cobarde.
Al fascista.
Porque hai días nos qu'el medo cambia de pousada.
No hay comentarios:
Publicar un comentario