viernes, 25 de mayo de 2012

El Pito.


Pitéiye, porque la vin andando pol acera, a úa muyer conocida. Gustaríame dicirye daqué peró, por mor del tráfico, sólo puiden ceibarye aquella mocayada estrombeirúa que sale del pito del meu coche. Y nun quedéi miga contento... É úa pena qu'os pitos dos coches dían namás úa nota seguida, por muito qu'ún anecíe buscando a sorpresa d'outras. Se houbese xeito de, póñamos por caso, ter un escala cromática á mao da que vas conducindo, outro gallo nos cantaría.

     Nestas xeiras, xa conocín eu a algún eminentísimo prócer, adelantao al sou tempo. Ún d'ellos era un heladeiro que, nel sou empeño negociante, ceibaba al aire aquel tiruliro chamadeiro que fía regallar os oyos dos nenos condo lo vían achegarse y esbarafustar a os adultos condo yes quitaba de durmir a sesta.

     A min gustaríame ir por ei, nel meu bólido de tecnoloxía francesa, tocando nas notas del meu pito a tocata y fuga de Bach ou el Baile de los pajaritos, del inxustamente tratada María Jesús y su acordeón, reina dos bailes de cadeira tesa de Benidorm. A lo miyor, se un día m'erguese agayoso y reviciao, igual me daba por interpretar daqué da Pasadena roof orchestra ou hasta ye zampaba al meu interlocutor, a traición, a trepidante Un erizo como yo, tan antolóxicamente ben interpretada pol nunca esqueicido razcacheiro Espinete.

      Podera tocar pezas que reverquesen euforia ou tristura; algúas tamén axeitadas pa condo chovisca ou pinta que vai vir un envainada; pezas encendidas d'amor ou d'humor acompañadas da mía voz arrastrada y daqué zarrapastrosa. Podera, col meu virtuosismo pitador, citarme con xente desenamorada pa ir tocarye sonatías de violín coas que fer choramicar a os menesterosos de señardá y desempañaryes un pouco, de paso, el peto y os oyos. Algúa vez, baxaría a marcha del vehículo al pasar pol medio del llugar, regalándoye á vecindá el meu son andornieiro a ritmo de zamba arxentina. Y nun dudaría, nas carreteras y autopistas, en sacar a mao pola ventanía del coche y parar á parexa dos guardias pa que m'oguisen tocaryes himnos que los conmovesen  y que yes fixesen esmocayarse d'emoción, al tempo que, entre coraxegos calofríos, los axudase a dirixir miyor el tráfico, a sociedá civil y el humano mundo nel sou conxunto y totalidá.

     El meu apetecible y oubión tiruliru tresmitiría grandezas y miserias, cuitas y gayola. Abundaría en mundos posibles non conocidos y feiría por qu'el humanidá nun deixase de saber del meu ánimo y virtuosismo. Se daquén lo tuvese igual qu'eu, ás veces chantaría el freno nel medio da carretera y, biocoso y un daqué sabicheiro, pediríaye que tuvese a ben piticliniarme úa: a lo miyor, s'era úa persona arrechada y vengativa pa col mundo, nun dudaba en amolarme chantándome úa de Bisbal, el Cocoguagua ou xa, nel corume da crueldá, úa d'Enrique Iglesias fendo gallos. Eu, pa estremarme del mal, pisaría a fondo col meu Joaquín Sabina interpretao al pito, coa testa adelantada, metida hacia el volante, y a llingua de fora como un llambueiro Mortadelo d'Ibánez. Ben sei al chegar a sito seguro escuruxaríame, tranquilo y algo esmorecido pol susto vivido, nel chifrar íntimo del pito del meu coche.

     Todo eso feiría. Y despós, se por casualidá m'atopase coa muyer esa conocida que vin hai un pouco andando pol acera, igual inda medio allouriao pasaba de llargo como se nun la vise. Porque, ás veces, é preferible nun pitar, que pitar con un triste pito de coche que, como pasa con todos y tamén col meu, namás dá úa nota abandonada del imaxinación, sola y depenada, como el café que ye debo y nun pago, y esfrece esperando a naide na mesa d'algún chigre valleiro...

No hay comentarios: