jueves, 14 de junio de 2012

Empezo (posible) de conto (im)posible.

Patricio era un tipo atravesao. Había muito, condo era un rapaz de quince ou así, enterárase por boca d'úa xitana veya que botaba buenaventuras delantre d'un bon peteiro de testigos, de qu'iba morrer novo, más ou menos hacia os 40. Patricio, namás por llevarye a contraria á veya y á vecindá, y recén cumpridos os deciséis compróu dous metros de corda y colgóuse d'úa figueira que taba mismo nel medio de poblo, pa que todo el mundo lo vise ben. Nun morréu. Tuvo cuatro días más p'alló que p'acó y, entrementres,  tal cousa nun fexo más que medrar a reputación del adivía entre os vecíos, que xa lo daban por morto. Todo el mundo comentaba, col medo escrito na cachola, qu'acertara ben a veya qu'iba morrer novo y que si tal y cual. Al tempo, someiros, cadún miraba pa sí y renembraba as palabras qu'a case todos os vecíos sin aprobación del cura novo, yes deixaba dito a xitana na carreta da caravana que pasaba pol falso camín de Santiago del poblo aquél.

Tempo despós d'aquello, Patricio arrimárase a úa moza. Amontuarse con aquella rapaza fexo que se xuntase úa mochica a un cuete sin vara...

No hay comentarios: