jueves, 15 de marzo de 2012

Diógenes y Cleptomaría.


Xa sabedes. Al probe Diógenes de Sínope, que xa tía pouco con lo sou,  inda ye arriaron un síndrome nel pico da súa reputación de filósofo provocador, arrenegao y tóuzaro. Este tipo, qu'era la hostia, sin querello caltríu el sou nome a montueiras de xente por mor d'este mal que podera pasar, ás veces, pol bon y anárquico avezo de guardar toda mena de cacharros y cachivaches por gusto ou capricho, anque pinte en contra da voluntá del axente.

     Eu conozo el caso d'úa muyer que quedóu á mitá de camín na medría del mal este estraño y acabóu tamén, claro, á mitá de sanar el alteriación. Ella namás rapañaba, sobretodo en cabanóis y casas ayías, todo conto ye pintaba d'interés pa completar os proyectos del sou imaxinario que nunca adivinéi  a barruntar cómo poderan ser. 

     Gustábame supoñer que, nalgún recanto escondido da súa casa veya de pedra, tuvese úa portequía máxica que metese a ún nun especie de remolín de rellustros de colores fosforescentes y de formas pouco imaxinables a base de rectas, voltas, secantes, cartóis rañaos dos ratos, paralelas y algúa qu'outra pluma de pega ou pita que pasase pa dentro, ben sei que pol única ventá que xuntaría este recuncho de misterio col mundo dos sentidos, nel qu'a xente botaba cousas en falta nos sous cabanóis.

     Eu y daquén más témosla seguido de pequenos. Era úa maestra del roubo pouco maligno y inútil. Camín da súa casa y á vista del oyo indiscreto del grupo inquisidor qu'amañábamos, víamos cómo, áxil como úa fuina, salíase del camín marcao y chantábase dentro del cabanón, palandraque ou garaxe nel qu'executaba el sou desfalco. Un saco de papel ou un plástico colorao, úa caxa de madera valleira, el asa d'un caldeiro ou un pedacín de tubo de goma avezaban a ser víctimas del sou furor rapañón. Por eso taba claro nel meu imaxinario que detrás d'ese suposto portello da súa casa seguro qu'había un universo a medio camín entre el misterio y lo fantasioso. Despós botaba a andar paticando pal nío con un reprís impropio d'úa muyer xa de certa edá.

     Nun era estraño coincidir con ella nalgúa casa, corrada ou evento y ouguirye esparaximarse y maldecir d'afeito porque, según ella, había daquén por ei que de noite dedicábase a llevarye as fabas das cañoleiras, as patacas d'entre a terra ou as pinzas del tendal.

      Y tamén era mui normal que chegase á mía casa a noite despós de mangarnos d'ún dos cabanóis, póñamos por caso, un caldeirín case enano de plástico branco, que meu padre llevaba todo el día buscando pa botar nél úas puntas que ye sobraran despós de fer un banqueto nel que sentarse desfer as fabas. Nosoutros sabíamos del autoría del estravío y ella, perfecta, creíble, arrechada, espetaba: "Ai Dios, Julín, haiche lladronizo a montón. Nun che sei en qué vai parar esto". Acto seguido pousaba úa bolsa nel pico da mesa da cocía, dentro da que podía vir úa botella de coñá, media ducía de pares de calcetos, us paquetes de galletas ou úa caxa de langostinos como a que me regalara por sacar un 10 nun esamen del escola. Case sempre había algo pa daquén y eso qu'ella podía menos que pouco.

     Hoi quero chamarye a esta muyer Cleptomaría y supoñer que, detrás d'aquella portequía que metese a ún nun especie de remolín de rellustros de colores fosforescentes y de formas pouco imaxinables a base de rectas, voltas, secantes, cartóis rañaos dos ratos, paralelas y algúa qu'outra pluma de pega ou pita que pasase pa dentro, ben sei que pol única ventá que xuntaría este recuncho de misterio col mundo dos sentidos, nel que meu padre buscaría como un tollo un caldeirín case enano de plástico branco, gústame supoñer qu'allí dentro, descoyonándose del mundo, taría Diógenes de Sínope esperándola sentao na súa barrica y Cleptomaría chegaría ríndose y sería, por úa puta y merecida vez na vida, feliz del todo xunta él.


No hay comentarios: