martes, 14 de febrero de 2012

Del Ferral, úa madre y R. L. Stevenson



Teño un sobre al pé meu pousao enriba da mesa del local unde escribo. Noutro cuarto cerca hai xente que fala de peches de bares, del pago d'impostos al Conceyo y del ultimísima y sufrida morte d'un vecín d'un llugar achegao. Case todas estas hestorias me pintan, ou eso penso agora,  ritos de paso fundamentales a día d'hoi, alomenos a un rapaz novo como eu d'un poblo pequeno da marina unde, menos prá mía xeneración, as crisis nun esistían porque namás había un xeito d'esistencia sacrificao, escuro y gacho.

     Volvo al sobre, agora que xa nun m'entreteño sabichando nas conversacióis ayías: é un sobre marello y aveyentao pol paso y as marcas del tempo. Ta escrito por fora con búa caligrafía como de cuaderno Rubio aprendida nalgúa escola nacional, con tinta colorada, igual qu'a media cuartiya que guarda dentro. Topéilo dentro d'un llibro chegao á mía casa dende a biblioteca dos fiyos d'úa muyer que, entre toma y daca, nun amañaron as partixas y desfixéronse da vivenda dos padres pra liquidarse con cuartos. D'ella ofrecéronme recoyer algús llibros que me poderan interesar, porque daquén yes dixo qu'úa das poucas propiedades qu'eu tía y me daba dolo, era úa pequena colección de llibros. Al cabo, este cachinín da casa da que vos falo trespasóuse, por ser pa ellos más práctico ou pouco importante, pra formar parte da mía biblioteca personal.

     A carta que guarda el sobre garabatiao con sumas y multiplicacióis pintadas por fora ta dirixida, según dice, al campamento militar "El Ferral", de El Ferral del Bernesga, en León; sito unde, por certo, meu padre fexo el instrucción na mili antes que lo destinasen pal cuartel del Milán en Oviedo, unde eu, décadas despós, me metería na carreira de filosofía.

     A carta taba escrita pol ama da casa. Úa muyer de folgos, arrechada, lista y de "izquierdas", da qu'a mía madre se fexo úa fonda amiga y que -cousas da vida- por pouco acaba morrendo nun coche al pé d'ella el día qu'iba pal hospital del que xa nun saliría viva. 

     A carta de tinta colorada ta dirixida a dous dos sous fiyos que taban na mili nese tempo, haberá camín de corenta anos. Como nun podía ser d'outro xeito, empeza con un namorao, "Queridos hijos".

     Pol testo sábese que, xunta coas noticias da familia y de conseyos varios, a mía vecía, como todas as madres, nun cumpre el refrán y tamén manda algún qu'outro corteyo nun paquetín, y mil pesetas dentro pra repartir entre os dous. Nun ta llibre el papelorio da sorna que sempre gastóu, y espétayes: "espero que se os pase pronto la morriña, con el tiempo madurarán las uvas" y advirte que, anque ella y a súa fiya tán nese momento solas en Xixón, porque el padre ta na casa de Valdepares, "no nos come nadie ni tenemos miedo".

     Pecha con un abrazo.

     Digo eu que nunca tería ella el barrunto de qu'a carta acabase en maos del fiyo da súa amiga, amigo eu d'ella tamén el tempo que la conocín, anque estremaos por mor da distancia que marca el edá y os distintos mundos vividos. Peró agora aquí ta, nun sobre al pé meu, pousao nel pico da mesa del local unde escribo estas lletras. Noutro cuarto cerca hai xente que xa nun dice nada.

     Por certo, el llibro que guardaba el sobre coa carta era, por suposto, La Isla del Tesoro.






No hay comentarios: