martes, 28 de febrero de 2012

Ellos.


Xuan da Pena foi, por muito tempo, cuspido nel focico con gargaxos mestos esgarriaos del fondo das coradas. Foi señalao y insultao. Patiáronlo condo pasóu delantre dos que s'erguían das couces y déronye moucuadas hasta qu'a ellos yes dolían as maos. Quitáronye de trabayar, de comer, de ter fiyos, de tar coa muyer y de durmir; tamén a casa y un carro del país nel que baxaba y subía puntales de pino y dignidá entre Rozadas y El Porto.

     Acostumaos a entrenerse con él, ellos foron un día de festa al chamizo nel que lo obrigaran a escuruxarse. Sacáronlo a hostias y lleváronlo a patadas nel cul hasta el pé d'un payar que queda na carretera qu'hai del Gumio á Garganta. Ellos eran muitos, daban pena y tían el mundo de cara.

     Ellos, bebidos, encoiráronlo y atáronlo a un carbayo. Mazáronlo a palos, sodomizáronlo con úa cana de pino, cortáronye os coyóis, metéronyos na boca y deixaron que se fose desangrando pouco a pouco entrementres cenaban y ye tiraban os osos que sobraban del enchente.

     De mañá, al hora d'irse, Xuan da Pena, de rodiyas y case colgao pollos brazos, inda alentaba. El que lo miraba con noxo disparóuye na boca pa rematallo y, entre ellos, foron avisar al ermao de Xuan y al sobrín más grande pa que lo fosen enterrar. Y Xuan da Pena sigue, inda, llanxindo nas coradas.

No hay comentarios: