Nel meu pueblo nun é conocida a festa en honra del manzaniyo. Ben sei que pasa tal por mor de que nella nun atope paz nin disfrute a conocida y pouco grata especie del manzaniyo depredador.
Nun se deu tal celebración nin se dá agora y, se a fortuna nos é amable, espero francamente que nun la haxa nunca. Tales honras deificadoras, felizmente, nun se llevaron por aquí inda condo de libacióis y bacanales sabemos un cacho y témoslas de toda mena.
Aquí, entrepernaos col inevitable manzaniyo depredador, celébranse d'emparzao entre vecíos y visitantes as secularizadas festas que nalgún tempo, pa toda a súa clientela, eran en honra da virxe ou el santo qu'el calendario informase. Siascaso tamén s'amaña algún magosto, antroido, comida de vecíos... ou xeitos varios d'enchintuadas acompañadas de bailes desenfrenaos con música llixeira, unde hordas axitadas y rumbosas de pensionistas (entre as que babo por atoparme) son poseídas pol frenético ritmo das novedades das radiofórmulas y os clásicos que garantizan un ésito sin paliativos de, normalmente, algún acordionista y a súa caxa de ritmos.
El mal visitante, el manzaniyo depredador que nunca dá un peso pá festa y porriba ten abondo que dicir (pa mal) d'ella, aproveta el anonimato del peteiro pa confundirse entre él y disfruta, escuruxao y alevoso, del evento posto al sou servicio. Esta subespecie d'individuo dañino y rapañón nun arrima nunca el hombro nin, como dicimos, apurre un rial p'axudar á celebración. El indeseable, qu'as veces ten cuartos abondos y un todoterreno grande que -según tesis d'un colega meu- anuncia úa picha pequena, lleva sempre botellón al pé da barra del bar posto pol organización y desque ye calece el gorgoleiro, esbouria contra a música das orquestas qu'a bon seguro costóu un coyón pagallas nel medio del verao. Avezao como ta a vir veraniar a os llugares pa esquilmar recursos del país coa súa sinvergonza furia famenta, se por algúa rara circunstancia s'achega a tomar, póñamos por caso, un cubalibre á barra, esbarafusta y roña sin xeito, y hasta ás veces chega a insultar condo ve que nun hai oferta alcohólica nel bar de xinebra BullDog con Nordic Mist azul á que ye amezan unas bayitas de enebro. Inmediatamente, é normal qu'este devastador manzaniyo s'interese por úa cotrada de calimocho ruin d'efectos rápidos, baratos y devastadoramente faltóis, que ye axuden a dixerir el enchente dos bollos de chourizo, rapón ou outros productos que, a bon seguro, zampóu esfamiao y gratis pouco antes á costa, claro, da xente del llugar.
A esta clase de manzaniyo véseye vir: por noxo nun se mezcra col lugareño; nun conoce el pueblo, os sous sitos nin a súa historia; mete sin reparo ningún el todoterreno nas fincas se ye dá, por exemplo, por ir pescar; ou anda silbando ufano xunta coa súa familia tamén arrabiada y dolente, por praos ou eiros que foron semaos de pouco. Deixa el coche atravesao y coas portas abertas nel medio da merenda por unde tein que pasar camióis, coches, tratores ou cualquera xeito de vehículos pecuarios; Pasía en manada as pistas, ocupando con impunidá d'úa cuneta al outra, ou apetéirase tribalmente impedindo el tráfico rodao na salida de, póñamos por caso, misa d'oito ou reunión de vecíos del llugar. Pal manzaniyo depredador a surria é namás cotrosidá y atentao ecolóxico; pañar as patacas é de brutos ou miserables y el habitante del país é daquén en estao semisalvaxe merecedor, por burro, d'esclavitú y látigo, a quen se ye debe administrar, merecidamente, miradas despreciativas pol pico del hombro y fotos qu'han valir d'espectáculo atroz y vergonzante condo tía de volta nel sou nío urbanita.
Asina, qu'agora que m'acordéi d'esto y anque ben sei que se m'esqueicen lamar de manzaniyadas depredadoras, quero dicirye daqué, señor manzaniyo depredador: É usté úa subespecie pésimamente adaptada y, entrementes nun mude a súa actitú, vamos descoyonarnos sin piedá das súas miserias. Corrixa os sous vicios todos y sepa que, como rurales que somos (anque de sobra conocemos da ciudá y de ciudades), somos territoriales como cais bravos. A súa ciudá nun é más qu'un escrecencia y úa propiedá emerxente da nosa ben llevada ruralidá. Asina que, como dixen, faga el favor de nun meterme el coche nos eiros nin d'estorbar en sito ningún dos meus dominios. Desmanzaníyese y compórtese usté, sr. Manzaniyo depredador. Compórtese y faga da súa rancia necesidá virtú. Nun quero qu'esto se volva Manzaniyolandia.
No hay comentarios:
Publicar un comentario