martes, 25 de octubre de 2011

Ponyo tu




Hoi barrúzaye nel focico a aquella nena,
qu'hoi, es tu.
Y faiche renembrar un ayer que che pesa nos oyos.
Y revínxeche el focico caltríndoche, nél,
os tempos pasaos todos hasta hoi,
qu'en parte y, ás veces,
foron meus tamén.
Xemes, y sale de ti un onda fonda y escura
que m'esmigaya el peto
y faime clavarche os oyos feitos cisco
na tristura que me caltres.
Nun haberá quen d’aquí me mova:
Virá el vento que llevóu a Dorothy,
a falta d'amor qu’enche os bares,
a negrura qu’escorre os días y as xentes.
Virá, a lo miyor,
cualquera que me quira amolar,
quen m’amarre y axenegue pra llevarme roubao d'aquí.
Pro hoi, de con esta mochica á que ye chove,
de contigo,
nun me vou ir.
Asina qu'érguete d'ei
y seca a sangre mía que cai polos tous oyos.
Érguete xa.
Atende.
Escuita.
Súa un valse francés
que toca un acordión de madera triste y,
a lo miyor,
si nun t’ergues,
si nun t’ergues y veis comigo
este valse del París de Cortázar,
ha quedar sin ser beilao.

No hay comentarios: