jueves, 24 de febrero de 2011

Cantar triste da N 634



Igual que todos os acabos da semana, desque llevaba enxugando sete días el viaxe del sábado que pasara, chegaba a noite prá que llevaba d’arrastro el resto dos días. Al sábado poñíame acelerao y medio relloucao; brincaba como un corzo, vociaba y esbouriaba sin xeito, duchábame cantando como si soupese fello y nun paraba de zapicar en mías ermás hasta que yes acababa coa muita pacencia que tían comigo. Algúa vez, hasta me daban us vómitos que m’estrapellaban el peto a montón y parecíame que se m’iban botar fora as coradas polas gorxas. Taba, el que se dice, allouriao del todo. Nun había chapeta ningúa.

Desque taba acicalao abondo, daye-daye al peñe y veña pasar a cuitella na barba hasta deixar d’ella úas tirías como el carreiro d’un llimaco, pañaba el peto ben chen de cuartos, el tabaco y el chisqueiro y salía correndo pra fora mentres xa, namás pasar a porta, iba dándoye llume a un cigarro que disolvía con esfouto nel fondo das coradas. Gastaba a salú toda anque tuvese abonda, pro nun podía dicir que taba arguyoso del que fía: sentía como si, pouco a pouco, se me fosen fundindo os pés entre foyas molles del outono. Además a cabeza nun paraba; trabayaba el caballo como dicía mía bola, y eso notábalo abondo nel corpo y tamén nel trato coa xente que tía alredor. Taba raro y esmorecido; tía el peleyo esbrancuxao, durmía mal y víaseme el más del tempo con us focicos que se m’ataban con un reyo. Andaba medio d’arrastro y nun quería toparme con naide nin que me chegase quenquera dar a lata; sobre todo al domingo. Notaba como si un toupo tuvese escarrabaldiándome nel peto y hasta chegaran a salirme varices nas pernas y todo. Pro, rediola; úa semana tres d’outra, en conto chegaba el sábado, a miolleira trocábase y eu pintaba outro.

Al hora de salir xuntábamonos cuatro rapaces qu’éramos vecíos y amañábamos d’ir sempre nel mesmo coche porque Pedrín, anque taba algo tollo y era un pouco payolo —todo había que dicillo—, era el único que tía carné porque sacáralo pra ir apionar nas obras al calente. Nun quixera estudiar, non como nosoutros tres —que tábamos nel Universidá—, y tuvera qu’ir al autoescola si quixo, ou siguir pañando as rosadas todas, as envainadas d’augua y el frío das xeladas nel tempo de condo iba na bicicleta.

Al chegar baxábamonos del coche y enveredábamos con un apuro igual que si nos foran regalar daqué. Taba claro que quenquera que nos vise andar y falar d’aquel xeito iba pensar con razón qu’éramos un pouco fatíos ou que nos faltaba úa pataca pral quilo. Anque despós sí qu’é verdá que nun fíamos como muitos que taban todos os sábados como palandraques medio desfeitos, porque nun fían más que meter merda pral corpo. A mocedá avezaba a entrar nos váteres de dous en dous y de tres en tres muitas veces y nun sería, digo eu, pra mirar a ver quén la tía más grande. Salían al bocadín como rellustros mouros, arrechaos y zapiqueiros y muitas veces miraban de tal xeito á xente, cos oyos como pratos, que parecía talmente qu’iban comer a daquén. Pintaba que disfrutaban desafiando a quen topasen nel sou camín. Eran un amenaza que porfiaba y quedábanse nun vaya por Dios de quen los vía. Meus probes. Despós atacaban ás muyeres d’un xeito qu’a min parecíame de cotrosos, pro quedaba sorprendido, arrabiao y panxolo muitas veces del ésito qu’aquellos drogadizos, chamaos muitos d’ellos á desgracia, tían coas mozas. Taban muito miyor afeitos qu’eu al monte, nun había duda.

Nosoutros namás chiscábamos. Y abondo, por certo. Arrimábamonos á barra y íbamos espurríndonos pouquín y a pouco entre el peteiro de xente hasta qu’atopábamos bon pesebre. Pouco nos íbamos mover d’allí despós más que pra mexar. Algún día dábanos por beilar daqué, animaos por ver si nos cozcábamos un pouco con algúa das mozas que tanguían allí as mayas. El ésito érache ben pequeno. Pro pasaba tamén que lo meu era daqué distinto. Había úa moza que me gustaba. Y non pouco además. Y hasta supoño que muito, tendo en conta qu’eu era algo esquitón y mui escoyido coas muyeres. Asina me llucía el pelo, claro. Chamábase María. Era de melena llarga y moura, guapa y espiguda. Tía faicióis mui feitas, pro todo xunto pintábame un maná. Os oyos eran escuros y un nada y menos estiraos pra os llaos. A barbía, a queixada y a noz marcadas, igual qu’aquellos beizos tan ben pintaos; tía un corpo mui ben entallao cos ombros arredondiaos y un miga botaos pra detrás. A espalda íbaseye estretando hasta a cintura y allí rompía de novo seguindo pra baxo, condo ye marcaba úas cachas torniadas y arredondiadas y úas pernas llargas y chías que me fían esbabayar por ellas. Case tan alta como eu, qu’era muito, tía úas formas tirando a grandes y macizas que se ye adiviaban condo llevaba roupa solta y marcábanseye, hasta ferme mudar a vista pra outro llao, as poucas veces que ye daba por poñer roupa apretada y case sempre escura. María era como d’acebache. Úa llaparada d’escuridá rellumosa. Y a min, claro, gustábame lamar y eu, tangoño coa sorte, pensaba que nun tía muito que fer con ella más que miralla con vergonza abonda pra escuruxarme antes de que me pañase muitas veces féndolo. Eu era asina.

Pro con ella foi úa cousa estraña. Eu nun taba avezao a aquello. María, nun soupen muito ben por qué, empezóu a reparar en min y despós a botarme úas oyuadas que me deixaban apampanao. Desque me din conta, deume un tarazón na boca del estómago que me fexo esgarriar daqué nas coradas. Despós de probar abondo a ver si era verdá el que me pintaba, vía qu’ella tentaba de toparme y cada vez qu’eu, como un fato, apartaba a vista, volvía cruzarme pouco despós cos sous oyos case sempre buscándome con aquella mirada como un nordés de xeneiro que me trespasaba del todo y me fía bisgar a mirada y tatabexar al corazón.

Tuvemos asina muito tempo. Eu nun era un rapaz rellambido nin arrechao sinón más ben tiriñón, acoquinao y gacho, anque non por eso era menos cobicioso coas muyeres. A mía forma de ser féxome perder muito el tempo, eso sin ter en conta os cuatro meses que tuven que tar fora pola mor d’un cuatrimestre d’intercambio nel Universidá.

Xuro que, condo taba de volta, pintóume como si ella tuvese esperándome. Parecíame que, como sempre, miraba pra min y perguntábame únde tuvera aquel tempo nel que faltara. Hasta algún día me trembaban as pernas y entrábame úa debilidá grandísima víndola asina. Eu vía tamén tollín por vella y eso llevábame a fer payoladas das que se fain condo ún ta asina atouciao pra mirar de pintar interesante. Bebía con más xeito, nun daba voces que s’ouguisen en todo el bar —como fíamos casi sempre— y miraba de poñer posturas más peliculeiras qu’a min lo menos —y a os meus amigos igual, hasta a Pedrín, el payolo d’él— pintábanme qu’habían dar miyor resultao coas muyeres. Con esa muyer. Llougo, hasta beilaba más tentando de fello lo miyor posible y poñíame que nun gurgutaba nin pasaba bocao condo algúa vez María víase beilar d’espaldas a min —supoño qu’adrede— y acabábamos xuntándonos y refregándonos un bocadín, como si nun quixéramos a cousa. Con sucesos asina calecíame el corpo y sentía esas arañías na boca da pandorga que namás aparecen nesas xeiras. -Esto ta feito-, pensaba eu.

Cada semana nun mudaba eu de fer, pro agora el meu parecer era outro. Todo aquel esfouto tirao comoquera que gastaba naquel silencio fraque, podía llevar a cualquera home a poñerse malo. Nun taba tan esmortaxao como antes, anque por dentro consumíame eu en enxorias sin xeito que nunca chegaban a miga. A cualquera zarapayadía ye daba voltas mil tendo sempre de fondo, fose llonxe ou cerca, aquel aire molle, calente y señardoso que se chamaba María.

Podía nun pasar, pro foi. Eu daquella xa miraba d’achegarme en cónto que podía al llugar unde vivía, pra ver si, como Oliveira y a Maga, nos topábamos pola mor d'úa casualidá que nun lo era tanto. Pr’acurtiar a cousa diréivos que, anque fose rezcoyo abondo pr’achegarme a ella, víume un día de noite como tantos outros y botóume úa sonrisía unde eu xa vin espeyada toda a fruxe qu’íbamos ter hasta os nosos bisnetos. Acheguéime a ella y tomamos daqué; falábame a rafagadas lamar de cerca del oreya y eu notaba como si me chovesen envainadas de fornigas que m’entrasen todas polos ouguidos. Anque nun me pasase tanto con algúa outra moza coa qu’eslleirara había xa tempo, taba eu curtidín en cousillías d’estas, anque —hai que reconocello— María case me fía esmorecer del todo. Descubrímonos condo tíamos os didos d’ún entre os del outro y eu, xa col cuitello entre os dentes, queimaba al llume y notaba cómo os ventres arrimábanse d’un xeito del que se sabía que nun había volta. Y sí, claro; enseguida vin a Dios por un furao, inda condo reconozo que, hasta el momento, chuchar ás mozas nun me chamaba muitísimo el atención. Ben seguro que coas outras nun quería muito d’emparzao y por eso nun che m’ilusionara lamar con ningúa.

Nun houbo aquel día muito más. Quedaríame allí sempre, pro os outros tres zaragateiros cos que vía todos os sábados xa me piticliniaran nun sei cóntas veces. Funme dicíndoye que la había chamar en conto chegase, xa sabendo que namás que podese iba mandarye un mensaxe al móvil coa primeira fatada que se m’ocurrise pra tentar de sorprendella y pintarye interesante, anque xa esa noite María tuvera tempo de confesarse y dicirme qu’había muito que me pretendía. 

Fómonos.

A min entróume un sono raro namás que Pedrín arrancóu. Ben sei que tía que ver nello a tensión que podera casi apalpuñar toda noite y ceibara de sutaque, asina qu’iba eu medio apanxolao mentres íbamos pra casa. Os outros, que cargaran traseiro, iban dicíndoye a Pedrín, como sempre, que taba algo tollo y era un pouco payolo.

María salira del bar mui pouco despós y, de seguido, xa taba mandándome un mensaxe antes de qu’eu ye escribira a mía primeira fatada. Más tarde túvome chamando, pro salíaye úa moza nun contestador da compañía telefónica, asina qu’ella pensóu qu’eu xa taba na cama col móvil apagao. Esa noite casi nun pegóu oyo, escalabaciando na cabeza pensando en min, mentres se sonría acordándose del bocadín que fora el corume despós de tantos meses de barruntos y algúa qu’outra solombra. Al domingo chamóume un feixe de veces y nun daba comigo. Nun había naide al outro llao. Féxolo tamén a primeiros da semana y como naide contestaba nin ye devolvía a chamada, empezóu a barruntar si eu sería outro payaso, igual qu’aquellos palandraques medio desfeitos, qu’atacaban ás muyeres d’un xeito qu’a min parecíame de cotrosos.

Eu nun puiden mardarye el mensaxe que quería da qu’íbamos pra casa. Salímonos naquella curva y a os dous días xa nos taban fendo el enterro a os cuatro xuntos nel igresia da nosa barriada.

Agora, meses despós, María ta guapa como nunca y allí sigue esquecéndose de min. Mentres, hai daquén por ei a quen ye enche el oyo y ella, que se dá conta y ye pinta interesante, empeza, asina d’esgueira, como quen nun que a cousa, a mirar a os sábados de noite algúa qu’outra vez pra él…


Iván de Cazarón.


No hay comentarios: