viernes, 26 de septiembre de 2008

Camíos de ferro


Conocéu el qué era un camín aquella madre condo volvéu de buscar al fiyo que la chamóu chorando y namorao d`aquello que más ansiaba.
Da nobreza del ferro, soupo aquel home el día que topóu enterrao na corrada da súa casa un garrucho col que sou bolo trabayaba el horto que yes deu de comer.

Y é hoi el día en que nosoutros, novos inda, vamos dándonos conta das vidas escritas, cantadas y choradas nos camíos. Das vidas vividas pollos camíos. Del camín da vida.
Hoy é condo vamos vendo que, al cabo, a nobreza del ferro, é el única viga maestra pra nun cayer esmorecidos delante del esbatuxar da vida. Pra fer qu'a vida mereza ser vivida. Pra saber qu'a vida é tamén pasión. Y asina andar y vivir pousaos por Camíos de Ferro.

Quinto Fabio Máximo dixo qu`el resultao era el maestro dos necios. Axúdame a buscar el meu camín de ferro.




Cazarón.

1 comentario:

Roberto Tega dijo...

Caminante, no hay camino

Me encantó eso Cazarón
Sigue escribiendo.

Un saludo