viernes, 27 de septiembre de 2013

Esperanza.


Últimamente,
avecéime a cousas
raras.

Lo normal
en min
era lo estraño y
hasta as veces
pintábame
extraordinario.

¡Qué orguyoso
tuven
das mías rarezas!

Pero agora,
pouco a pouco,
vou someirín
meténdome
en cousas tollas
que sempre fexo
a xente normal.

Vou fendo cousas que pintan importantes
pral diario
da xente de sempre;
que vive normal,
pensa normal y,
normalmente,
pinta feliz.

Hoi vexo a tele,
impórtame el que dicen de min,
visto como nos visten,
lleo pouco,
saludo por compromiso
dou chuchos más baratos,
discuto fatadas con xente fata,
da normal,
y
al cabo,
fago tamén as cousas anormales
que todo el mundo
normal
fai.

Anque ayer,
sorprendínme adiviando
as cerillas que gastara d'úa caxa
mentres cuntaba as rascadas
na lixa del sou canto.

Hai esperanza.





1 comentario:

Moisés. dijo...

Nun nos enganemos, tu sempre has ser estraño ;)