jueves, 29 de noviembre de 2012

A pedra na que se tropeza.



Ayer entréi nun habitación unde exóticas muyeres sin reuma, de vestidos vaporosos que porfiaban por cayer y encoirallas, dirixíanse a min con miradas que reverquían sensualidá desinteresada y hasta algo de vicio. Abrían a boca al pé meu de ralo en ralo y miraban col oyo regallao, antes de pechallo con aquella mirada que s'estretaba col baxar molle dos párpagos, al tempo que me chantaba calofríos nas coradas. Al pouco, chegóume un olor a comida; más ben, era a llambisque y enchente d'emparzao. Aspacio, someirín, metéuseme pol nariz y empezóu a bulligarme na pandorga mentres empezaba a devecer, encharcábaseme a boca y entrábame úa debilidá que m'esmorecía as pernas y case me fía espoltronarme nel tarrén. Todo taba disposto núa gran mesada na que podía ver úas botellas de viño coloradías que rellumaban como soles, al tempo que reclamaban ás mías apetencias más fondas pa con aquellos zumes espiritosos que m'apuxaban a tragar nellos a mamello. Al pé d'aquella mesa había tamén un saco ben grande pousao. Nél, víanse asomar un gran feixe de billetóis que, parecíame, chamaban por min anunciándome as abundancias todas que m'iban trer namás que Plutón me solicitase y botase mao d'ellos. Todo allí, quieto, tan achegao a ún. 

     Miréi pá porta y vin nella á mía muyer que, con us focicos que se ye ataban con un reyo, me dicía: -Sálete d'ei, fato. Tas nel inferno-. 

      Dinye a razón. Tíala.
      Y pedínye el divorcio.

No hay comentarios: