miércoles, 14 de noviembre de 2007

Cádaba.

¡Cádaba, Madre Primeiriza! Cachín del tempo; del tempo y del polvo que se da conta de sí. Fiya de lo qu’hai. Dibúxaste agora, que botas a andar y es madre, anque llevas tempo salindo da vida igual que nosoutros, igual que todo, igual que sempre. Da vida... Eso que s’asomeña a un andacio caprichoso y a úa pranta mui dellicada; a un xogo de sorte y d’información...como un tute. D’eso en lo qu’hai que mandar el tempo chegando..., porque xa sabes qu’el final y lo perfecto son a morte.

Contáronnos, hai tempo, qu’había que comprometerse col que queremos agora como si lo fóramos querer sempre; así que tomamos nota y sin perguntar ceibamos á historia humilde, de sutaque, úa mao tamén humilde; y d’ese xeito pañamos al vuelo lo que te fixo: a xuventú y a inspiración. Dúas cousas ben curtias que s’axugaron pa dar en ti. Y nel tou fiyo. Asina, teis el mesmo barrunto bullicego que nosoutros y eso é lo que che fai medrar, Cádaba... que sólo lo feito é verdá, qu’inda é primavera nas nosas vidas y hai rubién de cía... y que vei chegar un tempo nel qu’as andolías nun van parar pol brao y han a comernos as moscas. Un tempo nel qu’igual hai que ser optimistas inda a costa de sufrir p’aguantar lo que queda por vir... pa que nun barruce pol pico dos fiyos. Días de más sacrificios qu’agora. Nun queremos tender a roupa sin sol nin brisa. Nun convén andar encoiros de feitos, d’ilusióis nin de calor, porque a vida é tamén enveyecer y mañá vei pesar a señardá dos tempos nos que, unde houbo úa bouza puido haber úa cortía, ou miyor, úa llareira na que tar contigo.

Así que, entrementres, llabramos: entre el Alameda de Porcía y a Praya de Castello..., entre el Cabo Branco y as Covas d’Andía. Nun sito que se da en chamar El Franco porque houbo un tempo nel que se cortaron us nougos d’úa tayada. Nun sito que se da en chamar Asturias. Y llabramos tamén en cucías, salas y escenarios, y en bares que s’enchen por falta d’amor, como dicía un poeta. Y agora, unde se poda ou nos deixen. Hai ganas.

Y hai tamén un bautizo que estruña el alma, Cádaba. El del tou fiyo. Digo en Do y Sidemól. Porque nun pode haber nada más entrañable qu’a lletra da búa voluntá que sale d’entre el academia y el horto. Fai cillergas nas coradas. ¡Qué nome más precioso! Nese rito, nesas palabras que nun se repiten, préndesenos el mirar. Do y Sidemól pol feito d’úa sorpresa y d’úa equivocación bendita que vale ouro y un nome pa un fiyo.

Agora corre, Cádaba. É tempo de brincar, y ceibarse al vento. Corre y aprende humilde os sois y as palabras que che dían aire y gloria... Y deixa que medre el neno; porque xa chega el hora de ceiballo da mao. Xa sei qu’has quedar col peto valleiro y estrapellao y un nougo nel gorgoleiro, peró é que nun podes parar a vida. Virán outros, y outros despós dos fiyos y ese é el xeito de ser inmortal, qu’é participar de lo humano, el xeito de chegar a mañá condo nun hai oyos nosos pa mirar alredor.

¿Agora qué che podemos dar? A lo miyor outro cachín, outro tempo, un escenario y dalgún disgusto, qué sabemos nosoutros... un compromiso, un daqué,... y un son. El son dos fiyos que, como éste, van ser de todos. Salen de El Franco camín d’algún sito, inda nun sabemos únde. Esos fiyos que tein que saber peneirar entre sonidos. Entre el que fai úa llágrima biocosa que roda pol papo y cai al tarrén, que dalgús dan en chamar silencio, y ese outro que hic et nunc quer sonar en Do y Sidemól... Aquí ta. A ver qué che dice.


Iván de Cazarón.

No hay comentarios: