domingo, 7 de abril de 2019

D'ayer a mañá.



Quixen sempre tar ei. Unde estalla el estadística. Unde ta el punto d'inflexion y vira a pedra nel aire. Na palabra xorda entra a mía miolleira y el sou ouguido. Na desgana; nel impostura. Unde as cuitas s'escuruxan y confunden cos daños. Nese peteiro d'instantes cimpres, mirando qu'el noso tempo nun apodrecese entre os silencios.

     Nun chega a adiviar si a xusticia é más importante qu'el amor. Sí me pinta más presentable qu'a pasión, pro a lo miyor é menos necesaria. Confirmar que nun quería lo qu'eu quixen foi un descubrimento amolao. Nun estremóu a mía prudencia del ignorancia. Eu namás quería ganarye y poñella a defender el alegría. Eso namás. Y anque ganéi todas as batallas, igual acabéi perdendo a guerra.

     Foi achegándose lo fácil, abenzuándose lo morto, esbanoirándose as nosas complexidades.

     Y hoi ando abanguendo el cisco que queda d'aquello.

     Esmorecido, triste. Arrabiao. Pro chisgándoye, de condo en vez, un oyo al esperanza. Sabendo que pode ser.

     Mirando convencido de que nun se perda nel aire.

No hay comentarios: